Aflsuiting Hoofstuk 3: Ankarana

Aflsuiting Hoofstuk 3: Ankarana
Voel me net een echte huisvrouw vandaag. Ontbijten, bungalow opruimen, wassen. Als ik nou nog 6 kinderen om me heen had rennen zou ik zo als Malagasy vrouw doorkunnen.
Vandaag laatste dag in Ankarana, pakdag, voordat we doorreizen naar Tana. Tussenstop om onderzoek permits te regelen en eindelijk weer skypen :D Daarna Hoofstuk 4: Andringitra.
Leuk om een tijdje op 1 plek te zitten en de mensen leren kennen. De afgelopen week hebben we in een bungalow (houten hutje) op een camping in Ankarana gezeten.
Primitief, maar alles aanwezig wat je nodig hebt. Gister zijn we verhuisd naar een nieuwe bungalow omdat het dak van de oude er voor een deel afgewaaid was. Nog een stortbuit zouden onze spullen dit keer niet overleven. Zijn overgeplaatst naar een super luxe huisje, gemaakt van steen. Grappig hoe je standaard tijdens zo’n reis verandert. We hebben nu een kamer zonder rat in het dak, echte wc-pot en 2 lichten. O fijn, ondertussen poept er even een gekko op mijn laptop… Was ik net zo tevreden met dit huisje. Kom iedere dag weer nieuwe dieren tegen binnen. De kikker achtervolgd me overal, meeverhuisd. Heb hem gister bijna geplet :/ voelde opeens wat glibberigs maar dan moet hij ook niet op mijn bed gaan zitten. Misschien is het wel een prins en moet ik hem een kusje geven 
…..
De kakkerlakken zitten hier nog steeds, maar 1 voordeel is dat ze hier verlamd op hun rug liggen en in de vorige bungalow door je spullen renden.
Maar zelfs met al die beesten is het nog een prima huisje!

We wonen hier gewoon tussen de Malagasy gezinnen, waardoor je meekrijgt hoe hun dagelijkse leven eruit ziet. Een groot gezien, man, vrouw, met 6 kinderen. De vrouw doet de was op de camping en poetst de bungalows. De man is beveiliger en loopt ’s nachts over de camping rond, sinds dat er de afgelopen jaren een aantal overvallen zijn gepleegd hier. In het begin is het wat vreemd om zo dicht langs ze te leven, je weet niet wat voor mensen ze zijn en wat voor bedoelingen ze hebben. Je blijft natuurlijk een toerist met veel geld en veel spullen. Maar langzaam leerde ik het gezin beter kennen. De man kwam steeds vaker een praatje maken, in het begin wat ongemakkelijk omdat hij geen engels kon en ik maar amper frans. Maar met motivatie van beide kanten om een leuk gesprekje te kunnen voeren en wat handen en voeten werk, kom je toch al heel wat te weten. Door zijn werk op de camping, verdiend hij genoeg om zijn kinderen naar school te laten gaan. Fijn om te zien dat er dus wel een kans voor ze is om goed opgeleid te worden. Hier merk je pas hoe belangrijk dat is. Thuis hebben kinderen gauw de instelling: Ik moet weer naar school. Maar hier mógen ze naar school. Ben blij dat iig een deel de kans heeft om een betere toekomst voor zichzelf te ontwikkelen.
Dit is ook duidelijk te zien aan onze gids, hele aardig jongen en zeer gemotiveerd om zijn opleiding af te ronden. Hij heeft aan de universiteit gestudeerd in de toerisme richting. Hij werkt nu als gids rond de camping van zijn oom om geld te verdienen zodat hij over een paar jaar zijn volgende studie kan betalen en een diploma kan behalen. Hij is echt heel erg gedreven, om jaloers op te worden. Op de vrije dag wilde hij graag Nederlands leren. Heel gezellig om hem woordjes te leren, grappig hoe moeilijk het voor buitenlanders is om Nederlandse woorden uit te spreken.
Daar waren we amper mee klaar en toen wilde hij ook nog Duits leren. Afgelopen jaar had hij Italiaans toeristen gehad, waardoor hij ook al wat Italiaans sprak. Hij kan dus over een paar jaar (zijn streven was 2 jaar) 5 talen spreken. Doe ik ‘m niet na. Mooi om te zien dat hier mensen met talent zitten en soms te kans hebben om het te ontwikkelen. Maar jammer als je erover nadenkt hoeveel slimme mensen hier rondlopen die niet het geld hebben om zich op te leiden en een betere toekomst te krijgen.

De kindjes van het gezin naast ons zijn heel nieuwsgierig naar wat je doet. Ik was buiten mijn schoenen aan het naaien en in mijn dagboek bij aan het schrijven. Ze komen langzaam dichterbij, alsof ze niet in de gaten hebben dat ze bijna bij je zijn. Dan wachten ze even verlegen totdat je bonjour/salama zegt en komen ze meteen dicht tegen je aan zitten, heel geïnteresseerd naar wat je aan het doen bent. Het oudste jongetjes dat al naar school gaat heeft zelf in mijn dagboek zitten schrijven. Hele verhalen schreef hij op, diep nadenkend over zijn volgens bladzijde. Stiekem zag ik hem steeds naar mijn tekst kijken en letters kopiëren die ik gebruikt had in mijn zinnen. Achteraf bleek (volgens onze malagasy gids) dat hij gewoon maar wat letters aan elkaar had geschreven ipv daadwerkelijk een verhaaltje. Evengoed een hele leuke herinnering in mijn dagboekje en mooi om te zien zo gemotiveerd zijn om ook te leren schrijven.
Als ik het malagasy gezin gezellig samen zie zitten, mis ik thuis wel een beetje hoor. Tijdens zo’n reis merk je wel, dat je op gigantische mooie plekken kunt zijn, maar dat het vaak nog bijzonderder is om liefdevolle vrienden en familie om je heen te hebben.

De omgeving is hier ontzettend mooi. Heel anders dan de eilanden natuurlijk. Geen witte stranden, blauw helder water en schildpadden meer helaas. Maar heb er evengoed in ruil iets moois voor terug gekregen. Een hele mooie grot gezien met een gigantische populatie aan vleermuizen binnen. We liepen een soort uitholling in van allemaal grote rotsblokken waarna de gids zei, oké nu gaan we de grot in. We zagen enkel een nauwe donkere opening. Daar moesten we ons dus doorheen zien te proppen. Erachter kwam je in een hele grote ruimte terecht. Pikkedonker, met een overweldigende geur en geschreeuw van vleermuizen. Gek dat je totaal geen idee heb van je oriëntatie zodra het zo donker is. Proberen foto’s te maken van de vleermuizen door random te klikken en je camera rond te bewegen. In een fractie van een seconde zie je dan de enorme populatie aan vleermuizen tijdens de flits van de camera. Op de foto zie je eigenlijk pas waar je staat. Een hele mooie grote ruimte met stalagmieten en stalactieten van limestone. De rotsen die nog ‘’leven” (erosie door het water) zijn bedekt met een miljoenen glinstertjes. Mooi dat zo verscholen zelfs nog zo aparte dingen te zien zijn.
Een andere bijzonder natuurfenomeen hier zijn de Tsingy; grote rotsformaties gemaakt van limestone en vulkaangesteente die door watererosie omgevormd zijn tot puntige uitsteeksels. De legende erachter verteld dat tijdens de tribal war stammen moesten vluchten. Sommige zochten een schuilplek in de grotten, andere moesten de Tsingy oversteken. De stammen hadden vroeger geen schoenen, waardoor ze op hun tenen over de scherpe rosten moesten lopen. Vandaar de naam Mitsingitsingy = op de top van de tenen lopen (afgekort Tsingy).
De laatste dag hebben we een berg opgeklommen met een gigantisch mooi uitzicht over Ankarana en omstreken. In de verte kon je zelfs nog de eilanden zien liggen (Nosy be) waar we vorige week nog zaten.
Naast de mooie rondleidingen in de natuur hebben we natuurlijk ook veel aapjes zitten kijken. De eerste 3 dagen kwamen we echt veel groepen tegen. Nog even wennen om het onderzoek nu met z’n 2en te doen. Vooral als alle individuen besluiten om op hetzelfde moment te gaan poepen en vervolgens als een gek door elkaar te gaan rennen. Gister zelfs recht in mijn gezicht gepoept (was maar klein drolletje), wel logisch aangezien je onder de lemuren staat te wachten totdat ze eindelijk poepen. Ik was allang blij dat ik het gevonden had en niet tussen al het gebladerte op de bodem hoefde te gaan zoeken. Maar het is wel echt leuk als je intensief met het onderzoek bezig bent en je daadwerkelijk data verzameld.
Een van de lemuren die wij hier samplen is de Crown lemur (leuk om op te zoeken want), het is echt een hele mooie soort. Ze hebben hele aparte kopjes, net een buitenaarts wezentje ofzo met bijzondere gelaatstrekken. Leuk om de verschillen tussen al de soorten te zien. Ben blij dat ze hier iig nog zitten :D
Gister ook minder leuk nieuwtje voor het onderzoek gehad. Er is nog veel stroperij in bepaalde gebieden van het National Parc Ankarana. De gids bracht ons naar een plek waar hij een valstrik had gevonden. Puntige houten stokken worden op een tak bevestigd waar fruit aan gespiesd kan worden. Lange stokken worden erlangs in de grond gestoken, een stuk touw aan het uiteinde en bevestigd aan de tak met fruit. Zodra de lemuren van het fruit eten, schieten de stokken los en wordt de lemur afgeschoten en ondertussen opgehangen in het touw. Echt gruwelijk om te zien/horen!
Gelukkig voert het National Parc patroles uit om stropers af te weren. Maar helaas is het gebied zo groot dat ze niet overal tegelijk kunnen zijn. Het was ook duidelijk te merken aan de lemuren dat ze veel schuwer zijn dan andere populatie. We konden ze niet eens benaderen, omdat ze meteen bang het bos in rende. Ergens goed dat ze dit gedrag vertonen, verkleind de kans dat ze bij stropers in de buurt komen.

Nog even lekker luieren vandaag en dan 2 warme lange reisdagen terug naar Tana, waar een heeeeeeerrrlijk zwembad op ons ligt te wachten :D

25-5 1e dag onderweg naar Tana

Nu merk ik pas hoe gespannen we nin de auto hebben gezeten op de heenweg. We zitten echt in een super mooie omgeving. Palmbomen, groene bergen, uitgestrekte rijstvelden. Was we op de heenweg niet opgevallen omdat ik alleen maar aant hopen was om veilig aan te komen in Ankarana.
Gelukkig hebben we dit keer weer een driver van de organisatie. Gister zouden we hem opwachten bij de camping, was al donker en niemand te zien. Komen 2 mannen op me afgelopen, beetje raar. Zegt eentje opeens; you speak english, you are Elke van Gils? Blijkt het een heel leuk klein mannetje te zijn (opaatje), onze driver. Ben blij dat we nu een fatsoenlijke driver hebben en ook nog eens een goeie auto (als het goed is), niet diezelfde van de autopech.
We beginnen de lange autorit dus al met veel meer vertrouwen.

Vandaag is de eerste dag dat het ‘’koud’’ is. Vanacht heeft het echt gestormd, dacht dat het dak eraf zou waaien. Maar goed dat we niet meer in het rieten hutje zaten. De malagasy mensen zie je met dikke vesten en wintermutsen ’s ochtends rondlopen, terwijl wij in een shortje om 6 bij het ontbijt aan komen. Zo’n verschil, in Nl is de winter hier, onze zomer.

Niet echt leuk om de hele dag in de auto te zitten, maar je kunt onderweg nog veel zien. Kindjes langs de weg zwaaien naar je. In de wat grote dorpjes lopen de vrouwen en meisjes in prinsessen jurkjes rond. Aah 2 sec geleden; kameleon die oversteekt. Man, vrouw, kind en boodschappen gezellig samen op 1 fiets. Oud opaatje met roze paraplu (tegen de zon).
Wat minder zijn de bush fires die je steeds vaker tegenkomt naarmate je verder het zuiden op gaat. Zelfs tot aan de weg zien we het gras in brand staan, Malagasy mannen die met stokken het vuur proberen te bedwingen. Stel dat zo’n brand vlak langs je dorp uitbreekt. Niks wat je ertegen kunt doen, geen 112 die je belt en het voor je komt blussen.

Langs de weg komen we ook veel zebu’s (runderen) tegen. Soms midden op de weg en moet je toeteren of gewoon wachten totdat je weer verder kunt. Volgens onze driver is het een symbool van rijkdom als een man zebu’s heeft. Ik vroeg al of hij ook zebu’s had. Die had hij helaas geen, maar wel een dikke auto en kinderen die naar de universiteit gaan, dus volgens mij heeft hij het aardig voor mekaar.

We zijn net aangekomen op onze tussenstop, Port Bergé. Een rit van 420 km, in 10 uur afgelegd. Zou in Nl niet in te denken zijn.
Morgen nog eens 480 en als het goed is zijn we dan weer in Antananarivo.

26-5-14
Natuurlijk moest er nog iets verkeerd gaan, het blijft natuurlijk Madagascar.
Om 10 uur stonden we opeens in de file voor een brug. Je hebt geen idee wat er aan de hand is en er staat ook nergens een verkeersregelaar als in Nl die je het kan vertellen. Onze driver zou wel even met wat mensen gaan praten om te vragen wat er was gebeurt. Half uur en een heel verhaal in het malagasy waar ik niks van kon verstaan verder, vroeg ik hem of hij er nou achter was wat er mis was. O geen idee, deze mensen weten het ook niet.
Aaaahhh sta je dan. Had me zo verheugd om vanavond in hotel Sakamanga aan te komen. Heerlijk bed,eten, zwembad en skypen. Zou het dan alsnog moeten wachten….
Zijn de brug maar opgelopen om eens te gaan kijken waar ze aan de andere kant mee bezig waren. Had beter niet kunnen zien hoe die brug in elkaar zat. Losse stalen platen die naast elkaar zijn gelegd, af en toe opeens een gat in de bodem waardoor je zo naar onder stort het ravijn in. Moest goed opletten en niet teveel afgeleid worden door de mooie omgeving want zakte al bijna door een gescheurde bodemplat. Aan de andere kant van de brug waren werkers bezig om de brug te lassen. Je weet alleen nog steeds niet hoelang het gaat duren of hoelang ze nog bezig zijn. Ze kunnen zeggen 2 uur, of misschien nog 2 uur extra, niet te voorspellen. Snikheet en buikpijn na de home-made yoghurt van gisteravond, dus geen pretje om 2 uur te staan wachten. Maar uiteindelijk leg je je er bij neer dat je iets anders dan wachten niet kan doen. Dit is de enigste weg door het land.
Gelukkig begon na ongeveer 2 uur het verkeer opeens weer te rijden. Niemand die het aankondigt ofzo, plotseling beweegt de file. Maar dan wil ook iedereen in 1 keer die brug over (terwijl je normaal gesprokken maar met 1 auto tegelijk de brug over mag) Schietgebedje dat de platen goed genoeg aan elkaar gelast waren. Gelukkig hebben we dat ook weer overleefd en ook nog eens redelijk op tijd aangekomen in Sakamanga :D
Na een maand weer eens een cappuccino gehad en heerlijke vanille kippenborst. Super luxe uiteten voor 5 euro, moest thuis ook kunnen…
Skypen, mailen en dalijk languit dwars in bed liggen 