Quelle catastrophe! 17-05-‘14

Quelle catastrophe! 17-05-‘14
(deze blog is niet voor oma Alda en oma Maarheeze bestemd)
Nog geen uur van het eiland af, net opgesplitst van de rest van de studenten/begeleidster en de chaos begint weer. Nu is het onbezonnen eilandleven toch echt voorbij. Vanochtend nog uitgenodigd op de koffie door de Zuid-Afrikaanse vrouw op de hoek. Lekkere latte machiato zelfs :D
Rond half 9 zijn Jeroen en ik met de boot vertrokken naar het vaste land. Nog een uurtje kunnen genieten van de mooie oceaan en de kust van Nosy Komba. Ga het eiland echt missen, vond het zo geweldig daar! Maar we moeten nu echt verder naar de volgende onderzoek plek.
We hadden een week geleden al afgesproken met een taxi chauffeur om ons in de haven op te halen. Zelfs gister en vandaag nog gebeld of hij ons zeker niet was vergeten en ons naar Ankarana kon brengen. Hij stond vrolijk te zwaaien in de haven, klaar om ons naar zijn auto te begeleiden. Groepje mannen om hem heen, die wel even onze bagage droegen en daar achteraf natuurlijk geld voor eisen zonder dat je ze toestemming hebt gegeven. Gelukkig verdienen ze hier niet mijn uurloon bij de Oude Schut, dus het viel nog mee :p
Het leek allemaal heel soepel te gaan, totdat we in een restaurantje werden gedumpt, terwijl hij ‘’de auto ging halen’’. Anderhalf uur later en een hoop gezwaai van die vent dat de auto eraan kwam, was hij opeens foetsie. De mannetjes bleven wel om ons heen hangen, meer dan ‘’jaja’’ op iedere vraag die je stelde kwam er niet uit. Of je nou vroeg; ‘’is the car coming’’ of ‘’is the car not coming?’’, altijd ‘’yesyes, wait wait’’. Gelukkig werd en na een paar uur een engels sprekende jongen erbij gehaald, die ons vrolijk kwam vertellen dat onze taxi chauffeur niet te vertrouwens was omdat hij altijd dronken is en er net vandoor was gereden met een andere groepje mensen. Sta je dan als twee vasa’s in een k*t dorp, omringd door vieze mannetjes die over je praatte maar je kan het niet verstaan, 4 dikke tassen vol met geld en elektronica en het allerergste; geen idee hoe het verder moet.
Eerst wordt je afgezet door mannen die je dure 4 by 4 auto’s aanbieden of je wordt gewoon zonder iets te zeggen in een taxi brousse gestopt (1000 x erger dan bus 12 in Utrecht op maandagochtend + stinkende Malagasy op je geplakt). Kwamen er net op tijd achter waar ze mee bezig waren en dat dit toch echt niet was wat we wilde.
Stomme is dat je dan aan de kant van de weg wordt gezet en het verder uit kunt zoeken. Je kunt niks anders doen dan praten met de vervelende mannetjes die je omsingelen, zei zijn uiteindelijk de enigste mogelijkheid om je ergens anders naartoe te brengen. Van te voren afspraken maken heb je dus niks aan bij hun, omdat ze vaak gewoon niet nagekomen worden. Je kunt praten als brugman, maar de auto is weg, de afspraak over een goed bedrag bestaat niet meer en je hebt niemand waarvan je weet dat hij betrouwbaar is.
Uiteindelijk kregen we een crappy auto aangeboden, voor een veel te hoge prijs. Konden niemand bereiken van de eilanden, hadden geen contacten in deze stad dus moesten uiteindelijk wel meegaan. Een zeer agressief ventje, die ons sinds dag 1 op de eilanden heeft bestookt met boten en auto’s die hij voor ons kon regelen, kwam met een rokende auto aan en zou ons samen met zijn vader verder brengen. Hij keek me aan op een manier waardoor ik wenste dat ik een lange broek, coltrui en muts op had gedaan vanochtend, wat onmogelijk is in dit klimaat. Dus hopen maar dat oma’s geweide kettinkje van pas zou komen!
Terwijl ik 3 uur lang 7 kleuren heb gescheten, reden we van de haven naar onze volgende onderzoek plek.
Ik dacht echt dat ik dood zou gaan, geen grapje. Zijn vader schuurde als een gek over de weg, bochten waar je tegenliggend verkeer niet aan zag komen, fietsers/koeien aan de ene kant, ravijn aan de andere kant van de weg. Ik verlangde zo erg naar Nederland! Ben alsjeblieft blij met je veiligheid in Nederland. Denk er eens over na hoe vrij je bent, hoe gestructureerd het is en hoe zorgeloos leven je daar kunt leven (en dan heb ik het over echte zorgen, niet zorgen over de NS die morgen 5 min vertraging heeft).
Onderweg bleef het ventje maar heel opgefokt om geld vragen, terwijl we afgesproken hadden om helft van te voren en helft achteraf te betalen. Meer dan koppig zijn en hopen dat hij wat kalmeert kun je niet doen. Was echt bang dat hij ons iets aan zou doen. Hij weet dat we veel geld hebben, apparatuur en naar Ankarana móesten. Je kunt hier als blanke zo makkelijk afgezet worden. Als ik dat al in kan denken, moeten rare geesten toch ook op die gedachtes kunnen komen…
Na een tijdje werden we beetje rustiger omdat we het gewoon af moesten wachten. Boekje lezen en niet nadenken over de enge dingen die kunnen gebeuren. Jammer genoeg werkte dat maar even want halverwege stopte ze om langs de weg khat te lopen. Voor degene die het niet kennen, dit zijn blaadjes waar je op kauwt en high van wordt. Hier illegaal, dus in Nederland al helemaal denk ik.
Heel gezellig hoor als je chauffeur high is terwijl je over een hobbelweg tussen de afgronden doorrijdt…. NOT!

Je kunt niet geloven hoe blij ik was toen we eindelijk in Ankarana aankwamen, ook nog eens in 1 keer op de goeie plek (wat niet zo vanzelfsprekend is hier). Maar als je het ene overleeft hebt is het weer afwachten wat het volgende zal brengen. Tegen mijn verwachtingen in zijn we op een hele leuke plek terecht gekomen. De receptioniste was heel aardig, ging meteen een engels sprekende gids erbij halen, nadat ik op mijn beste frans duidelijk had kunnen maken wat we hier kwamen doen.
We hadden de keuze om ons tentje op te zetten of in een bungalow te slapen. In eerste instantie was ik overtuigd om voor de eerste optie te gaan, totdat we te horen kregen dat je ’s nachts beslopen word door schorpioenen die giftig zijn. Toch maar optie 2.
Voor 1,50 per persoon slapen we nu een super leuk Afrikaans rond rieten hutje, met onze eigen douche en ons eigen gat in de grond (wc) :D Joepie!
Tja…. dit is dan toch de tijd dat Jeroen (medestudent) erachter gaat komen dat meisjes ook een grote boodschap moeten doen, aangezien de slaapkamer en badkamer afgeschermd is door enkel een laken.

De mensen zijn hier zo vriendelijk. Het is al super goedkoop en dan gaan ze ons ook nog uit zichzelf een betere prijs aanbieden omdat we hier een hele week zitten. Geweldig  Vraag me af waar we dat aan verdiend hebben…. Compenseert wel weer voor de drama van vanochtend in de haven. Ben zo ontzettend blij dat we veilig hier aangekomen zijn, dat voor mij op het moment alles goed en leuk is.
Ik ga thuis nooit meer zeuren, chagrijnig zijn of pissig worden. ( natuurlijk lukt dat niet als ik weer terug ben in Nl :p) Maar hier merk je pas wat echte zorgen zijn en zie je in wat nou de belangrijkste dingen in het leven zijn.
Veiligheid, betrouwbaarheid, zekerheid, eerlijkheid. Allemaal zaken die we als zo vanzelfsprekend ervaren, maar eigenlijk het meest bijzonder zijn om te hebben.

Ik ben gewoon nog steeds op mijn hoeden voor een tegenslag :p Gewoon omdat ik niet verwacht had dat het zo mee zou vallen in Ankarana. Want vanochtend had ik er echt geen zin meer in, wou bijna het vliegtuig terug naar het veilige Holland pakken.
Maar ik kan de aapjes hier natuurlijk niet in de steek laten. Dus ik blijf nog lekker een tijdje.
Nu zitten we goed gevuld na een lekker diner, in het restaurantje van de ‘’camping’’. Blije muziek op de achtergrond, dansende Malagasy. Vind het zo gek dat deze plek hier ligt. Lijkt heel vredig en welvarend vergeleken met andere plekken in Madagascar, terwijl het eigenlijk gewoon een heel klein en primitief dorpje is in the middle of nowhere. Ook al snap ik het nog steeds niet, ik ben er maar al te blij mee!

Freek en Hilde, zelfs na onze splitsing, houden we ons moto in eren. Een dag zonder gevaar, is een dag niet geleefd. (Gelukkig leven we nog!!).

Veluma!