‘Back to basic’; 10d kamp expeditie

2-6-2014
Na bijgekomen te zijn in Sakamanga zijn we doorgereden naar het Zuidoosten, National Park Andringitra. Onderweg hebben we heel veel mooie dingen gezien! Workshop over edelstenen, zijde, houtbewerking en papier maken. Echt mooi om te zien dat de mensen hier nog die echte handvaardigheden beoefenen.
In Anjah reserve eindelijk Kind Julian gezien :D Super leuk om ze rond te zien rennen en te zien zonnebaden op de rotsen.
In Ambolavao, dorpje dicht bij het National park, werden we opeens in het diepe gegooid. Uit het niets kwam een gids tevoorschijn die de kamp expeditie met ons zou regelen. Even schrikken dat we nu dus eindelijk een echte kamp expeditie zouden gaan doen en ook nog eens zelf moesten gaan regelen. Maar gelukkig konden we het allemaal goed geregeld krijgen samen met de gids en hadden we alles na 2 uur eindelijk afgerond. Toen drong het pas tot me door: Mijn eerste kampexpeditie; met tentje het oerwoud in trekken en daar voor 10 dagen kamperen. Geen wc, geen badkamer, geen keuken en misschien nog wel het vreemdste om aan te wennen: geen bereik. Spannend, maar ook een super vet idee! Heb er lang naar uitgekeken en nu gaat het eindelijk gebeuren.
De volgende dag werden we meegenomen naar de ingang van het National Park, waar we onze gids en de poorters (malagasy draag jongens) zouden ontmoeten. Gelukkig was het een heel leuk sfeertje en zagen ze er allemaal vriendelijk uit. Blijft natuurlijk een gek idee dat je met een stelletje vreemde de jungle in trekt :p
Het landschap is echt prachtig! Uitgestrekte rijstvelden, trapsgewijs in het dal tussen de bergtoppen geplaatst, onderbroken door kabbelende beekjes. In ieder dorpje dat je passeert komen kindjes enthousiast naar buiten gerend om te roepen en te zwaaien. Het voelt hier zo vredig, het gemoedelijke plattelands leven.
Rond 4 kwamen we op onze kampeerplek aan. Een open grasveldje in het bos overwoekerd met struiken en helemaal verscholen achterin 4 pallen met een rieten dakje; de keuken. Zoek maar een plekje voor je tent uit zei de gids.
Uiteindelijk een mooie plek gevonden, al blijkt het hellinkje ietsje steiler te zijn dan ik van tevoren had gedacht… Hoef ik in ieder geval niet meer de keuze te maken aan welke kant ik met mijn hoofd wil liggen.
Rond 6 uur wordt het ineens pikdonker en koud! We verzamelen ons samen; Gids, Jeroen, 6 poorters en ik, rond het kampvuurtje in de ‘’keuken’’. De poorters zijn blijkbaar ook meteen kok hier. Echt leuk om te zien hoe ze alles voorbereiden. Ondanks het primitieve leven gaan ze zo precies en schoon tewerk tijdens het eten bereiden. De eerste avond stond op het menu; noodlesoep vooraf, frietjes en kip als hoofd en banaan met gesmolten chocolade als dessert. Klinkt best goed toch! Had ik niet verwacht hier. De kip had helaas al een aantal dagen levend met ons doorgebracht; 2 dagen achter in de auto gepropt tussen onze bagage, 1 middag op de kop meegesjouwd door het bos en de rest van de week zitten ze met z’n 3en aan elkaar vastgebonden wachtend totdat ze als avondeten mogen dienen. Schrok er wel even van! Maar in ieder geval beter dan een plof kip.
De volgende dag zijn we voor het eerst het bos in gegaan opzoek naar de lemuren. Wat een geweldig bos, het is letterlijk De Jungle. Super mooi groen, overal hangen lianen, watervalletjes, gigantisch hoge bomen. Vind het echt zo geweldig mooi hier! Dit is nou hoe de natuur eruit moet zien en zou moeten blijven. Ongerept en in zijn oorspronkelijke vorm.
Het zoeken van de lemuren vergt hier wel wat extra inspanning en tijd vergeleken met de andere gebieden. Ze zijn rond 9/10 en rond 3/4 te zien, de rest van de tijd ben je bezig om de grote afstanden te overbruggen. Om half 7 staan we op, ontbijten (geroosterd stokbrood met boter en honing ), 4 uur rondlopen (lees: klauteren) door het bos, lunchen en middag dutje doen, nog eens 4 uur verderlopen (lees: vallen en opstaan) en rond 5 uur keren we weer terug naar het kamp. Net genoeg tijd om voor donkerte nog even te wassen in het beekje. Echt zo geweldig om te doen! :D Je gaat gewoon in het stroompje zitten, ijskoud en met je lunchtrommel gooi je water over je heen. Voelt heerlijk om na zo’n lange zware dag weer lekker ‘’schoon’’ te zijn.
Rond 6 uur krijgen we thee om op te warmen en wordt het eten voorbereid. Meestal liggen we al om half 9 in onze tent. Nog even wat lezen en dan slapen. Ik slaap echt bijna 10 uur per nacht, maar ik heb het hard nodig. Zelfs tussen de middag val ik midden in de struiken gewoon in slaap, maar goed dat er hier geen slangen zitten…
Door zo’n lange nacht moet je helaas wel ’s nachts de kou in om te plassen, maar de sterrenhemel boven je maakt dat meteen weer goed.

4-6-2014
Vandaag wel een heel bijzonder route terug naar het kamp gehad. In ons enthousiasme om 2 lemuren te achtervolgen, waren de gids, een poorter en ik een beetje de weg kwijt geraakt. Ineens stonden we midden in het dichte struikgewas en konden geen kant op. Op de een of andere manier weet de gids en de poorter altijd welke kant ze op moeten terug naar kamp, terwijl alles er hier hetzelfde uitziet. Totaal niet te vergelijken met een Nederlands bos waar je zonder route paaltjes al verdwaald raakt. Als er geen pad is moet je maar een pad maken. Met een bijl ging de poorter voorop om ons door het oerwoud te leiden. Wat best avontuurlijk was, zelfs voor de Malagasy’s. Tussen de dorre doornstruiken, het moeras, de beekjes, steile hellingen en diepe dalen door.
Ik had het idee dat we totaal de verkeerde kant opgingen maar de gids leek wel te weten wat hij aan het doen was, dus ik ben hem maar gevolgd. Na een hoop gezwoeg en geploeter kwamen we uit het niets, ineens weer terug op het pad. Alle drie heel blij dat we eindelijk het bos uit waren liepen we lachend en uitgeput terug naar het kamp. Zo leuk dat je ondanks het grote cultuur verschil en de taalbarrière elkaar steeds beter leert kennen en plezier met elkaar kunt hebben.

Het tentje bevalt me goed. Leuk om lekker primitief te leven, maar toch alles bij je te hebben wat je nodig hebt. De gids en de poorters moeten in de keuken slapen op de stenen, omdat het te duur is om een tent te kopen. Als ze geluk hebben, hebben ze een slaapzak of een deken. ’s Nachts hoor je ze vaak praten en ’s ochtend hangen ze er allemaal heel moe bij. Door de kou kunnen ze maar een paar uurtjes echt slapen. Heb zoveel sokken bij, dus heb er een paar afgegeven aan de poorters. Hopelijk komen ze de nacht dan ietsje beter door.
Vind het wel zielig als je erover na gaat denken. Thuis hebben we slaapzakken, kleren, dekens, schoenen teveel. Liggen ze ergens achter in een kast gepropt en worden niet meer gebruikt. Terwijl ze hier niks hebben en die spullen juist zo hard nodig hebben. Wou dat ik even terug kon naar huis en wat spullen kon verzamelen om hier achter te laten. Ze zouden er hier zoveel meer aan hebben dan wij thuis.
Daarnaast merk ik dat ze erg tegen je opkijken als Vasa (blanke). Ze wachten totdat we klaar zijn met eten, schenken meteen thee bij zodra je kopje leeg is, maken de weg voor je vrij in het bos. Gelukkig wordt het na een paar dagen samen zijn wat minder en merken ze dat ze zich niet onderdanig hoeven te gedragen. Voel me er veel fijner bij als we gewoon gelijk zijn aan elkaar, zou niet weten waarom ze tegen Vasa op zouden moeten kijken.

Kijk nu alweer uit naar het avondeten. Mijn favoriet is rijst met bonen in tomatensaus als diner en rijst met groentjes en omelet als lunch. De rijst is hier echt mega lekker, waarschijnlijk recht van het veld, zo anders dan thuis. Nu snap ik wel dat de Malagasy 3 keer per dag zo’n groot bord rijst naar binnen werken.

6-6-2014
Gister laatste onderzoeksdag gehad. Lange en zware dag in het veld, uren lang rond geklauterd maar geen lemur te zien. Nogal een anti-climax moment als je zoveel moeite doet om een berg te beklimmen, boven aankomt en de gids zegt; ‘’oké back again, no lemurs’’. Het leek een nutteloze dag te zijn voor het onderzoek, maar op te terugweg om half 5 kwamen we toch nog een groepje tegen. Was zó blij om ze te zien en ook nog eens 3 poepjes verzameld, wat hier erg moeilijk is. Jeaaah!

Vandaag zijn we vertrokken naar het volgende kampement. Een kort uitje van 2 dagen voordat we weer terugkeren naar de ‘beschaafde’ wereld. Weer zo’n leuk kamp. Grasveld midden in het bos, hutje erbij om in te koken en deze plek heeft zelfs een hutje om naar de toilet te gaan. Wel jammer, ga het wildplassen thuis denk ik nog het meest missen. Zo leuk dat je gewoon een willekeurig bosje uit kunt zoeken om een plasje te doen. In Nederland zou je grof geld aan boetes kwijt zijn.

Onderweg werden we weer van ver toegeroepen door de kindjes; SALAMA! Zo leuk om te zien hoe blij ze zijn dat ze vandaag een Vasa hebben gezien. Echt vriendelijke en zeker ook hardwerkende mensen. Vaders en zonen sjouwen boomstammen naar het dorp, vrouwen zijn op het land aan het werk, dochters verwerken de rijst of doen de was. Ze leven echt om te óverleven.

Vanmiddag de watervallen, King en Queen bezocht. Het verhaal gaat dat in vroegere tijden de koning en koningin geen kinderen konden krijgen maar dit erg graag wilde. Ieder baden zich in een eigen waterval. De koning in de rechter en de koningin in de linker, die samenkomen naarmate ze het dal bereiken. Na zich gewassen te hebben in de watervallen kregen de koningin en de koning hun baby. Nu staan de watervallen bekend om hun vruchtbare gave en zijn erg belangrijk voor de Malagasy mensen.
Ben benieuwd, heb me erin gewassen, maar een baby mag nog wel even wachten hoor…

Na een goeie wandeling konden we afkoelen in het zwembad. Extreem afkoelen, want het water dat van de watervallen afkomt was ijs en ijs koud. Wel heerlijk om in zo’n natuurlijk zwembad te liggen! Overal kleine jacuzzi’s, uithollingen in de rotsen, waar het water door de zon wat opgewarmd werd. Wat een prachtige omgeving hier. Ik wou dat ik ‘t aan iedereen thuis op de een of andere manier eventjes kon laten zien, maar vooral mee kon laten maken. Om hier te zijn is zoveel bijzonderder dan op een foto vast te leggen is. Goeie mental-picture proberen te maken!
Morgen staat beklimming van de Big Bobby op de planning. Ben benieuwd, 8 uur onderweg en staat bekend als een nogal zware wandeling. Hoop dat t gaat lukken!

7-6-2014
Jezus Christus wat een tocht! Ik vond het echt een hele zware beklimming vandaag. Om half 6 opgestaan, half 7 vertrokken, half 11 stonden we al op de top. Geluncht, heerlijke rijst met groente en omelet  en om 3 waren we weer terug in het kampement.
Je moet echt enorm veel rotsen omhoog, dan heb je eindelijk een top bereikt en dan kom je erachter dat de top die we gaan beklimmen daarachter pas ligt…
Wel een gigantisch mooi uitzicht van daarboven. Je kunt enorm ver kijken. De Big Bobby is de een-na grootste berg van Madagascar, 2600m hoog en ik heb ‘m overwonnen! Jeeaaaahh :D
Was echt blij dat ik boven was!
Maar…. dan moet je nog al die rotsen omlaag. Aan het eind van de dag waren mijn benen echt kapot. Bij terugkomst lekker gewassen in de rivier en filmpje gekeken in de tent om bij te komen. Zware maar hele mooi dag!
Onderweg leuk kunnen praten met de gids. Hij wilde graag leren zwemmen op de Vasa-manier, als een kikker. Snapte eerst niet goed wat hij nou bedoelde, maar hij had het over schoolslag. Heb hem tijdens de wandeling geleerd hoe schoolslag in elkaar zit. Eerst maak je een potlood, dan een vliegtuig en dan een kikker. Hopelijk kan hij er wat mee en verzuipt ie niet.
Achteraf bedacht ik me pas dat de Malagasy zo’n tocht gewoon maken zonder te eten en te drinken. Je ziet ze sowieso bijna nooit drinken, heel soms even in een beekje.
In die 5 uur de berg op heb ik een mueslireep, nootjes, rozijnen en snoepjes naar binnen gewerkt en een liter water gedronken om de top te kunnen halen. De gids dronk of at gewoon helemaal niks. Knap hoe fit de mensen hier zijn. Op de terugweg kwamen we het dammetje van het postkantoor nog tegen. 63 jaar oud en ze beklimt nog steeds de Big Bobby met toeristen, echt super knap!!

Tijdens de wandeling kwam de gids ook met een minder leuk nieuwtje, opeens vertelde hij me dat hij een ‘big problem’ had. Blijkbaar was afgelopen nacht zijn broer overleden. Hij bewaakt de zebu ’s nachts zodat ze niet gestolen worden, omdat ze een hoop geld waard zijn. Zijn broer had zijn geweer geladen en in zijn slaap per ongelijk de trekker overgehaald, waarbij hij zichzelf in zijn been geschoten had. Je zou denken dat zo’n ongeluk nog wel op te lossen is. Maar op de weg naar het ziekenhuis 4 uur verder met de auto, is hij overleden aan de verwonding. Niet te geloven toch dat hij overleden is aan een schot wond in zijn been. Ik stond echt met mijn mond vol tanden! Eng dat je hier gewoon geen schijn van kans hebt als je iets overkomt, erg naar idee.

Er wordt zonet blijkbaar even een zebu, vlak langs mijn tent, weggejaagd. Interessante dag, ook nog bijna vertrapt.
Alweer laatste dagje van de kampexpeditie en dan gaan we verder naar Ranomafana waar we weer samen komen met de andere 2 studenten. Happy happy!!

8-6-2014
Vannacht schrok ik ineens wakker van het geloei van een zebu. Gelukkig hoorde ik de Malagasy jongens al achter ze aan rennen. Toen ik vanochtend uit mijn tent kwam zag ik op nog geen halve meter van mijn tent een dikke zebu drol liggen. Kantje-boord.

Laatste keer ontbijt rondom het kampvuur. Maar goed ook want het brood begon al te schimmelen (best logisch als het 10 dagen in een vuilniszak bewaart wordt :p).
Rond de middag afscheid genomen van de gids en poorters. Wel jammer dat ik ze nooit meer zie waarschijnlijk, gek idee. Je hebt elkaar toch wel wat leren kennen en bent een lange tijd met elkaar opgeschoten. Maar het is weer tijd voor het volgende avontuur.

Ik heb een mooie tijd in Andringitra gehad, de natuur is hier zo bijzonder. Iedere dag blijf je je weer verbazen van de landschappen die je tegenkomt. En dan het primitieve leven nog, echt geweldig! Je hebt alles wat je nodig hebt in en om je tentje, heerlijk om een tijdje zo te leven.
Maar stiekem ook wel weer lekker dat ik nu op een zachte matras zit en net onder een warme douche heb kunnen staan
Terug in Ambalavoa.